هر چه در خود فرو می رود و اندوهش را در خود مهار و کتمان می کند جانش بیمارتر و تنش رنجورتر می گردد.(یوسف آیه ۸۴) گاه از شدت اندوه نور و روشنایی از چشمانش می رود و سوی خود را از دست می دهد و سیاهی حدقه چشمانش به سپیدی می گراید. ( یوسف آیه ۸۴) اگر اندوه افزایش یابد و شخص آن را اظهار نکند و در خود فرو خورد جانش را می گیرد و به هلاکت می رسد.( یوسف آیه ۸۵ و ۸۶ و نیز کهف آیه ۶ و شعراء آیه ۳).این ها بخشی از آثار زیانبار اندوه و حزن است که آدمی می بایست خود را از آن دور نگه دارد و تنها چاره و راهکار رهایی از آن این است که خود را از شر عوامل ایجادی آن رهایی بخشد. رهایی از عوامل ایجادی حزن و اندوه به معنا و مفهوم آن است که عوامل ایجادی سرور و شادی را در خود انگیخته است.

از آن جایی که انسان آگاهی کاملی از عوامل ایجادی اندوه ندارد و گاه گمان می کند که چیز عامل است در حالی که از عاملیت برخوردار نیست و یا بر عکس چیزی را که عاملیت دارد نادیده می گیرد؛ و نیز از آن جایی که خداوند به عنوان آفریدگار انسان در قرآن همه خصوصیات بشری و عوامل ایجادی روحیات و حالات وی را بیان کرده ، بهتر آن است که با توجه به آیات قرآنی به تحلیل علل و عوامل ایجادی اندوه و راه های رهایی از آن بپردازیم. این نوشتار تلاشی است برای رسیدن به این هدف که با هم آن را می خوانیم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: